Wydaję z siebie głośny szept ponad dachami świata. Znam jego, nie znam siebie, nie znam swoich możliwości. Odporność na stres to abstrakcja, potrzebuję silnego lekarstwa na uczucia – śmieszne, że nie znam nikogo kto chce siebie zabić w ten sposób.

Marzę o tym...o wietrze, który przewieje mi głowę. Chora z przywiązania do Niego. Myślałam że mogę znieść wiele. Okazuje się rzecz przeciwna – nie mogę znieść obecności kogoś innego nawet w postaci cienia. Widujemy się czasem... chyba, a zresztą nic o tym nie wiem.