Zaginełaś
jak statek
w środku mgły.
Odpłynełaś,
niewróciłaś
do brzegu na
którym wciąż
czekam.
Patrzę na
przybój, na
fale obejmujące
me stopy,
wołające chodź
z nami damy
Ci zapomnienie.
A ja stoję,
klęczę,
czasem kładę
się na piasku.
I czekam
choć wiem, że
bliżej Ci
do odkrycia nowego
nieznanego jeszcze brzegu,
niż do wrócenia
w ramiona
zadżumionej Florencji.
Kacper 19:44 27 X 2002