Przechadzam się łąkami nadziei, że wszystko będzie dobrze, że wszystko się zmieni. Czerpię wonie cudownych kwiatów i obliczam swoje szanse na wysokościach drzew. Sprytne te drzewa – jedno wyższe drugie niższe...Myślę sobie – kocham to moje życie z jego problemami i małymi uśmiechami. Nie mogę obecnie powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Przez gardło nie przechodzi mi to – czasem robię tylko grę pozorów, mrużę oczy i powtarzam sobie – jest zajebiście!

Ostatnio wpadło mi do głowy ciekawe stwierdzenie – jesteś sama sobie winna – w końcu my tworzymy sami sobie nasze nastroje. Od tego czasu odrobinę większą optymistka się stałam :,0)