GŁOS KOBIECY





Różdżkarzu, ślepy już na światło inne

Niż mieszkające w długich włosach żył

To osobliwe światło mojej krwi:

Nie muszę wołać Cię, bo wiem, że przyjdziesz



I wiem: znów uda Ci się mnie zaskoczyć

Wcześniej, nim zdąży zapowiedzieć słuch

Jako gościniec przyniesiesz mi znów

Topór swej długo ostrzonej nagości



A kiedy, czując w sobie nagłe ostrze

W największym strachu krzyknę: Kocham Cię

Wtedy, rzeźniku, znów przekonasz się:

Kobiety mówią czasem ludzkim głosem

Rafał WOJACZEK