A za oknami niepodzielnie panowała ulewa. Słychać było odgłosy deszczu o parapet, smagania wiatru o szybę, a gdzieś zza naszych pleców leniwie Laney śpiewał o przebudzeniu. Trwaliśmy w oknie, paląć Marlboro, bo tak, bo nie ma to jak wyższa życiowa potrzeba. Dym szczypał w oczy i raczył język gorzkawym smakiem, takim jakie los częstuje życie, mimo to, zaciągać się bytem o konsystencji dymu to było to. Wiedzieliśmy że spektakl w końcu musi się zakończyć, że papierosów zabraknie, że płyta zatrzyma się po ostatnim utworze. Chcieliśmy jednak trwać, w końcu łóżko było tak daleko, więc trwaliśmy, a on śpiewał wake up young man, it's time to wake up... i wiedzieliśmy że w końcu trzeba będzie, że przyjdzie przebudzenie, że przyniesie...