No nic, teraz będzie coś z zupełnie innej beczki.
*
Wczoraj cudem udało mi się wyrwać z transu.
Jest coś takiego jak "oderwanie duszy (czy energii,0)od ciała".
Są konkretne instrukcje dotyczące tego jak to się robi.
Ja oczywiście dostałam instrukcje jak wyjść,ale... (no,bo zawsze jest jakieś ALE,0) ... ehem, nie dostałam jak wrócić ;,0)
No właśnie.
Byłam już bardzo blisko. Tak blisko,że moja ŚWIADOMOŚĆ niezupełnie była mi posłuszna.
Pierw usłyszałam koło siebie głos małego chłopczyka zachrzaniającego po francusku. Nie wiem czy to był sen,czy co... wiedziałam, że jest po prawej stronie łóżka.
Koniecznie chciałam go zobaczyć, więc otworzyłam oczy.
I TO się stało wtedy...
Poczułam się jakby urządzono na mnie zasadzkę, jakbym była w pułapce.
Poczułam jakby drgawki i nagle jakby jakaś siła wyciągała ze mnie tą energię, jakby mnie pchała do góry.
Starałam się logicznie do tego podejść... nie dało się...
Chciałam jak najszybciej zapalić światło, więc szybko podniosłam rękę i... zorientowałam się, że wciąż leży koło mojego ciała, a ja nie mogę jej podnieść.
I tu zaczęłam się bać.
Stwierdziłam,że Ona mi pomoże, więc chciałam cicho krzyknąć do niej po imieniu. Nie mogłam otworzyć ust.
W końcu po 10 min. schizy i szarpania się ze sobą zaczęłam odzyskiwać ŚWIADOMOŚĆ. Zaczęłam szybciej oddychać.
I przez następną godzinę leżałam przy zapalonym świetle słuchając radia. I bałam się zasnąć.

Następnego dnia opowiedziałam Jej o tym, bo ona TO kiedyś przeżyła.
A Ona zamiast mnie wyśmiać i powiedzieć mi, że to wszystko zmyśliła (czego wprawdzie bardzo się spodziewałam,0) powiedziała tak :
"Zajebiste uczucie, nie?
Pogadamy jak się całkiem oderwiesz."
...

To był niesamowity lęk. Pomieszany z ciekawością tego co za Rubikonem.
Niesamowite i zarazem wstrząsające przeżycie.
To było takie... obrzydliwe opanowanie ciała metafizyczną przemocą.

Ale obiecuję sobie jedno :
Kiedyś się oderwę. Tak totalnie.