***
.
Zanim wprowadzę się do własnego domu, minie jeszcze trochę czasu.
Na początku będzie wielka radość i zauroczenie wszystkim.
Znam to.
To tak jak z nową zabawką w czasach dzieciństwa, jak z nową dziewczyną w czasach młodości, jak z nowym samochodem...
Zabawką się cieszymy, dziewczynę kochamy, samochód polerujemy trzy razy dziennie.
Później zabawka idzie w kąt, dziewczyna staje się żoną, samochód zaczyna nawalać...
Zabawka się znudzi z czasem, do żony się przyzwyczajamy, samochód zmieniamy na nowy...
Ale życie płata różne figle.
Może być też zupełnie inaczej - i wtedy daje nam to dużo do myślenia... do zabawki się przyzwyczajamy, samochód się znudzi, żonę zmieniamy na nową...
***
Poznamy ten dom, znajdziemy w nim swoje miejsca, swoje kąty w których lubimy przebywać, skrywać się czasem przed samym sobą, obrastać w znajome zapachy i pajęczyny, patrzeć jak rosną drzewa, kochać wiosny i jesienie, lata i zimy .
Dom stanie się z czasem naszym miejscem powszednim, jak chleb, którego kiedy nam brakuje, jest czymś pożądanym a kiedy mamy go na co dzień, ślizgamy się po nim wzrokiem...
Zrośniemy się z nim, zestarzejemy... i tylko będzie między nami ta różnica, że dom ktoś odmaluje, wyremontuje, naprawi dach... a nas niestety nie da się odrestaurować...
A w następnym wcieleniu, będziemy mijać ten dom obojętnie, bo nie będziemy już pamiętać iż był to nasz dom. Czasami może coś nam się przypomni, błyśnie jakieś światełko, ale machniemy tylko ręką i pójdziemy dalej...
A dom będzie pochylał się coraz bardziej i bardziej... aż pójdzie za nami...w zapomnienie... i powstanie nowy dom... Bo taka jest kolej losu i takie jest życie....
Domy przeżywają nas zawsze...
I tu nie będzie trzech gwiazdek i kropki...
Będzie kreska -------------------------------------- jak skończony zapis elektrokardiogramu...
Bo takie jest życie...
Może zbyt dzisiaj refleksyjne???
---------------------------------------------------------------------------------------------------------*