siostrzyczka przyjeżdża:,0) dzisiaj:,0)
takie małe oszukaństwo mojego tęskniącego mózgu, że Olsztyn jest blisko.
wiecie, nie ma we mnie kszty patriotki, w każdym razie zawsze tak uważałam i nigdy nie ukrywałam się z tym zbrodniczym poglądem (zbrodniczym ze względu na udział rodziny w wojnie i takie tam... bla bla bla... babcia pocztę przemycała a dziadek kopał rowy i handlował z Niemcami, bo młody był i entuzjastyczny... a to mu do dzisiaj zostało!,0)
więc skoro nie ma we mnie patriotki, to czemu tak bardzo, ale to baaaardzo cieszę się, kiedy wracając do domu z pociągu widzę światła wieży telewizyjnej, widocznej jeszcze bliżej z okien mojej kuchni...?
a jeszcze bliżej z lasu i poligonu...:,0) ale to odrębna historia...:,0)
czy więc można to nazwać kameralnym patriotyzmem, czy ja po prostu tęsknię za Ludźmi, a nie za miejscem???
dodam, że jestem sentymentalna strasznie
bo...
a może to tylko dlatego, że znam to miasto? może to tylko znajomość, rozpoznawanie miejsc, budynków, drzew...? pozorne przywłaszczanie sobie miejsca, w którym naprawdę ciągną Ci Wyjątkowi, kilka Osób, do których wracam...
bo nie jest mi dobrze w Poznaniu. dalej nie jest mi dobrze! i pewnie jeszcze jakiś czas nie będzie, bo ja naprawdę szybko się adaptuję, ale nie tym razem.
więc wytłumacz mi to... czy to świadomość bycia zbyt długi czas za daleko? (305km... wolę już 500m,0) czy może nieposiadania zieleni, żółci i durnego skrzyżowania pod ratuszem kiedy tylko mam ochotę?
chcę popłakać w czterech zielonych ścianach! teraz! a mogę tylko w takich cholernie białych...

piątek, 16.55 -> stawić się na dworcu Głównym po Ulę, małą namiastkę Olsztyna w Poznaniu.
poniedziałek, czas nieokreślony -> czekać na białe audi:,0) Kierowca to Wielka Namiastka Olsztyna w Poznaniu:,0)

kto zrozumiał co tu napisałam ręka do góry!
kto nie zrozumiał... no, można treść zawrzeć w kilku słowach, ale chciałam się nie powtarzać. THINK!

end