( tej, która czeka ,0)


wśród krzyku okien i dziwnej zamieci
idę ku czarnym chmurom nad Wzgórzami Świerków
spokojnym.

nie udało mi się pozbierać dłoni i ust,
nie odnalazłam oczu zgubionych w trawie
wysokiej,minionej .
która z nas pierwsza zaczęła zapominać?
w której pierwszej zaczęła umierać ta druga?
heroikomicznie.
...
a słońce tak samo budzi się ptaków śpiewem,
tak samo bezbarwnie zasypia,
jak nigdy skąpane tylko moim oddechem,
gdy, nie wśród a między naszymi dłońmi wiatr,
nie tańczy a śpiewa.




choć nie chcę ,zasypiam,
gdy włosy nie rosną.
bez ciekawości leżę słuchając jak wypadają
heroikomicznie.

<< już nie ogryzam paznokci >>

<>