Dziwnie.Dziwna w ogóle ja jestem.
Czuję wielką putkę.
Z jednej strony chcę zapomnieć, zająć się czymś nowym, a z drugiej...tęsknie za tą atmosferą, uczuciem,tamtymi chwilami.Tęsknię za tym szczęściem.
Pamiętam je dalej.
Pamiętam dalej to uczucie.
Poraz kolejny łapię się za słowka wypowiadane przeze mnie.
Tak, to przyzwyczajenie.
Chciałabym, aby sny były rzeczywistością, a rzeczywistość snem.
Teraz w tym momencie się obudzić, i nie pamiętać.