sen z dzieciństwa: pod szafą stoi pudełko po butach. leżę twarzą do szafy; dzieli nas metr, może półtora. wieczko pudełka porusza się i odsuwa na bok. pojawia się stara jędza w czarnych koronkach i podchodzi, powoli podchodzi; bardzo powoli. obawiam się jej, ale nic nie mogę zrobić. sztywna wpatruję się w zmarszczki i delikatne kroki. udusiłabym wiedźmę, ale moje palce są suche i rozsypują mi się na kolanach. oczywiście gardło odmawia posłuszeństwa, krzyk okazuje się szeptem, chcę uciekać, ale ruchy są jak utopione w kisielu; bla bla bla.

zastanawia mnie wciąż pudełko po butach. tylko ono, bo jędzę suchą pożegnałam na amen.
zdecydowanie wolę sny, w których podnoszę się do latania; macham ramionami. ale jak się postaram, to mogę mknąć bez ruszania czymkolwiek.