zwróciłam się do niej:
"obiecałaś mi przecież schronienie pod granatowym płaszczem zamyślenia...
dlaczego pozwalasz mi na rozpacz w swoich ramionach ciemności???
wiem, że dla Niego jesteś taka sama jak dla mnie...
chociaż jest tak daleko stąd...
ale dlaczego nie starasz się nawet pocieszyć mnie w tych trudnych chwilach
samotnej wędrówki ku głębi jego cudownych oczu???
i pomóc rozładować napięcie związane z rozłąką dusz???"

a NOC na to:
"czy spodziewałaś się , że zgaszę gwiazdy???"

jeszcze 3
dni...
Kochanie dam rade!!!

***