Nie potrafie wyrazic tego co czuje..ubrac w slowa milosci..ale mysle..ze ten wiersz stanowi kwintesencje tego co nieopisane w mojej glowie..i sercu:                                         

 "Wciaz jestes przy mnie. Wszelki dzwiek i ruch tak zwykly, jak schylenie czola ku rekom, trzepot powiek i cichy usmiech zamyslenia- to jestes Ty. Milczenie ust, puls serca i pieszczota dloni nie chwyca Ciebie ani slowo, ktore w przemozny rosnie rytm i jakby fala i ciemnoscia ogarnia mnie... Wiec smutek, gorycz, tesknota -czyz naprawde jestem struna, na ktorej bol mijania w dzwiek sie przewija? Tylko jedna Ty, kiedy schylasz sie nade mna uwaznie patrzac w moje oczy, uciszasz drzenie i moj bol i chociaz Ciebie nie ogarne slowem i gestem, jest mi dobrze i mowie Ci po prostu: jestes..."