mam wrażenie, że dzieje się coś, o czym nie chcę mówić, a jednocześnie to próbuje wydostać się ze mnie- dać świadectwo istnienia.
niestety- pozostaje poza moją władzą, rozpycha się tu i ówdzie i nie wiem- co TO. i po co toto. dlaczego każe mi siąść i napisać, że NIC, a jednocześnie w głowie jest mi CZYMŚ?
sama nie wiem, wokół czego myśli krążą- gdzie ta łatwość, co pozwalała kiedyś nazwać wszystko tak, jakby się palcem pokazywało, albo czytało w elementarzu Falskiego, że "ALA MA KOTA"?
tak naprawdę piszę o niczym.
NIC myślę. NIC mam w głowie.
za NICZYM kryją się kolory: baloniki, które tylko ja złapię i kolorowe szpilki; jak mała byłam- szpilki z główkami były; wszystkie miały pękate łebki i sterczały z poduszeczki. prawie każda inny miała plastikowy mózg- ale końcówki ostre tak samo.
każda mogła przekłuć balonik, niezależnie od koloru balonika i koloru "mózgu" szpileczki.
dziwne. daję myślom płynąć. czytam i nie wiem, o co mi chodzi.
może trochę.
pewnie więcej, niż trochę.