Nie boję się śmierci...

Nie czuję głodu,
Nie czuję zimna.

Jestem ogniem , piekłem ;
Własnym płomieniem.
Pragnieniem narastającego wciąż żaru.
-Duchem spalonym .

Jestem w samej swej postaci łzą, w której skupia się cały mój żal;
Bo ja nie czuję nic, oprucz litości.

Jestem kwiatem który już nigdy nie poczuje ludzkiego spojrzenia.
Ziemią która przesypuje się u mych stóp.
Słońcem które pali moje wnętrze;
Moja skórę.
Wodą która nawołuje pragnienie własnych słow.
Nie boję się śmierci.

Z własnego wyboru sama sobie przeklętym wygnańcem.
Dla ludzi umarłym stworzeniem,
Dla lasu zapowiedzią burzy,
Wysłannikiem nicości.
Dla niebios Nieśmiertlenym bóstwem Całości.
Nie boję się śmierci.
Nie boję , nie boję...!
Ja nigdy nie zaznam snu wiecznego !
Nigdy nie zasmakuje goryczy porażki...
Smaku miłości...

Jestem wieczna !