* * *

Lecz jeśli mogę dać Ci niespełnienie...
Które na zawsze duszę Twą przystroi
Nie bedzie cierpieniem, lecz liści szelestem
Wieczną jesienią, w pełni barw swoich...
Powiedz choć słowo... a dłoń ma Cię nie tknie...

Lecz jeśli zechcesz ogniem spłonąć we mnie
Na zawsze zachować ten płomień w szkatule
Nie wrócić do słowa, zobaczyć raz, umrzeć...
Otulić mnie w szkarłat, kazać mi przeminąć
Powiedz choć słowo... a przyjdę do Ciebie...

Lecz jeśli na zawsze chcesz być otoczona
Muślinem myśli i czułym spojrzeniem...
Mieć zaprzeczenie świata obok siebie...
Silne ramię poety, delikatny konar dębu
Powiedz choć słowo... a przy Tobie będę...

Już więcej nic... nie chcę gasić słońca...

Jeśli Twojemu sercu pierwszy wiersz miły -
Ułóż na szyi mej kamień, znak to będzie.

Jeśli zaś drugi - nie wahaj się w ogień rzucić,
Bym w popiół obrócił się... znak to będzie.

Lecz jeśli ostatnie słowa znasz w swej duszy
Prześlij mi usta swe... znak to będzie.

Cokolwiek wybierzesz... ukoi mnie słowo...
Nie zna niczego słodszego kochanie,
Jak tej pewności, co pozwala spłonąć...
Odejść... lub zostać i oddać się dla Niej.