Własne światy tworzymy w swoich sercach
wraz ze swymi sercowymi połówkami
i wściekamy się gdy ktoś
wchodzi w nie
tak po prostu
tak z butami
Oddalamy od przyjaciół
i od świata się
by móc cieszyć się radością swoją
chociaż wiemy iż żałować będziemy
że tylko sami dla siebie jesteśmy ostoją
bo już zanikły te przyjaźnie które
dusze no i serce rozgrzewały
że umarły gdyż jedzenia
nie dostały.
Zaniedbanie, zapomnienie
przez miłosne zatracenie
owszem cudne i wspaniałe
lecz gdy przyjdzie czasem
jakiś smutny dzień
i ułoży się coś nie tak,
nie jak zwykle
to samotni się czujemy
i cierpimy w samotności
gdyż nam duma czy też buta
nie pozwala się już zwrócić
tam gdzie zawsze zwracaliśmy się
do tych którzy na swój sposób byli
przez nas uwielbiani
do tych którzy
jakos nas kochali
do przyjaciół, bliższych, dalszych
gdyż już stają się wspomnieniem
chociaż winni cieszyć się razem z nami
naszym cudnym upojeniem
lecz nie mogą
gdyż wciąż w transie naszym trwamy
i melodie dla dwóch serc i dwóch dusz gramy.

Czy umiemy to naprawić
póki jeszcze są szczeliny
w tej kopule co tworzymy
wokół naszych drżących ciał
Czy zdarzymy zanim Przyjaźń
się udusi w tym kokonie
co pleciemy wciąż

ok.16:30 13 IX 2004