Wspaniale - bycie prostacko szczęśliwe.
Słońce, kwiaty, źrebak.
A gdzieś dookoła anonimowa groza.
Kości kilkuset osób odnalezione gdzieś w piwnicy, przypadkiem, przy okazji. Szybko wydobyte, do cerkwi, nikt nie zważa na archeologiczą przyzwoitość i możliwość ewentualnego dochodzenia - kto zabił blondykę z dzieckiem, jej brata w kraciastej koszuli, sąsiadkę... To już nie ważne. Po co tam byli, kto strzelał,dlaczego... Jeśli nawet stałoby się ważne, to tylko ze względu na doraźny ideologiczno-polityczno-narodowy czy religijny interes. Nie dlatego, że ci ludzie zniknęli i może kilkuset innych oszalało z bólu przez to zniknięcie.
Dziwimy się, że ludzie bawili się na karuzeli kiedy płonęło getto.
A nie ma w tym nic dziwnego, nic różnego od codziennej praktyki naszego świata.

Ktoś powiedział, krzyczcie że płonie dziecko i jego ukochany piesek, wtedy żałują... Dwieście osób, dwieście tysięcy, dwa miliony... to nie istnieje.
Wczoraj było w Gazecie, dziś już nie ma.
Nie ma linku do bezimiennej kupy kości.
Ha.
Trzeba iść na miasto, do cyrku, do cyrku, do kina...