Odwiedzałam ostatnio mamę i babcię i zauważyłam postępujące kurczenie się wolnej przestrzeni. Wszędzie powstają nowe domy, sklepy i parkinki. Po jeziorkach na Tarchominie nie pozostał ślad, po lasku przy kościele też, kurczą się dzikie nadwiślańskie tereny. Koło mojej babci zabudowano gruntownie ogródek jordanowski, w którym bawiłam się... hm... nie tak dawno... ;,0). Najcudniejsze miejsce dzieciństwa odeszło w niebyt. Aż boli. Kilka przecznic dalej zrobiono dzieciom nowy plac zabaw, żałosny plastikowy ersatz tego bajecznego hektara chaszczy i górek.
Szkoda mi dzieciaków, które tam teraz mieszkają.