uwielbiam tworzyc. jedyne co mnie naprawde pochlania
(opocz jednej jeszcze rzeczy, ktora ma dla mnie priorytet zdecydowanie najwyzszy,0)

zapominam o tym, ze trzeba spac. Nagle sie orientuje, odkladajac pedzle lub myszke, ze juz jest o kawal dnia lub nocy pozniej niz mi sie wydawalo.

Czasami chyba cos jem. Wiem, ze np. nie jadlem dzis sniadania, ale cos chyba jadlem. Czy to wazne? I tak z glodu nie umre, bo predzej czy pozniej natkne sie na jakis obiad znajdujacy sie w garnkach, albo cos.

Ktos by mogl pomyslec, ze nie umialbym sobie w takim razie poradzic, gdyby nie dobrzy ludzie dookola. Mylilby sie. Po prostu dopoki owi ludzie sa, nie musze zajmowac umyslu czyms takim.

Co za egocentryk!

Moja siostra nazwala mnie nie dawno artysta. Wydaje jej sie, ze to komplement. Nie poczytalem jej tego za zle, bo malenstwo nie wie co mowi. Przeciez ogolnie wiadomo, ze artysci maja chaos w umysle, nie umieja zaplanowac swojego zycia krok po kroku i dazyc do kolejnych celow bez przeszkod. Artysci umieraja w biedzie i slawni sie staja dopiero po smierci. Albo i to nie.
No ale nazwanie kogos artysta jest z pewnoscia wyrafinowana obelga.

Faktycznie, uwielbiam tworzyc, uwielbiam wspolpracowac z utalentowanymi ludzmi i zadzierzgac nowe z takowymi znajomosci.
Czy jestem szczesliwy robiac to?
A co to jest szczescie?