milosc zostala wynaleziona, aby tym ciezej bylo znosic samotnosc. wracam tym samym do tematu, ktorego juz tu od dluzszego czasu nie poruszalem, a ktory zdaje sie byc watkiem przewodnim wszystkich moich dluzszych wypowiedzi. ucze sie, mam cala mase roboty, ale wiem, ze moglbym zrobic wiecej i/lub spac, gdyby nie to, ze wiele godzin dziennie musze walczyc z tym bolem.

"ludzie nie lubia malkontentow", "z pesymistami nie rozmawiam". - coz, wierze, ze mogloby byc lepiej, opisuje po prostu jak jest.

przyjemnie byloby byc drechem. myslalbym co najwyzej jak przezyc, jak komus dolozyc i przezyc mimo to, albo co zrobic, zeby nie musiec sie myc codziennie. mialbym iq ponizej 120 i bylby raj. zylbym w stadzie, chodzilbym na imprezy, cieszyl sie tylko dlatego, ze gra muzyka, widywal ladne i glupie kobiety nie tylko w tramwajach...

tych ktorzy poczuli sie urazeni powyzszym tekstem informuje dodatkowo, iz uwazam powyzsze skladowe blogiego dresiarza za warunki konieczne, ale nie dostateczne, wiec nie ma co sie obrazac. (q.e.d,0)

zawsze uznawalem, ze artysta sie zostaje, jak sie nie ma talentu do przedmiotow scislych i do innych sensownych rzeczy. taki hacker moze pisac wiersze, kazdy pisze. ale juz poeta nie napisze systemu operacyjnego. i w dodatku ma mase zbednych w codziennym zyciu uczuc i emocji. nie moze sie skupic na pisaniu prac rocznych, czy magisterki, bo szuka swojego (normalnym ludziom nie potrzebnego,0) idealu.

zazdrosc, gniew, bol

"trzeba cierpiec wujaszku Wania, cierpiec i pracowac"

a wiec siadam i tworze
tylko praca bol zmoze
"i zagralem i jeszcze mi smutniej"