Kiedy otacza wiele ludzi - samotnosc sie wzmaga na tej samej zasadzie, na ktorej glod staje sie bardziej dokuczliwy w obecnosci jedzenia, ktorego nie mozna tknac. Tyle jest ludzi dookola, ktorzy mogli by sie usmiechnac, przytulic, poklepac po ramieniu, powiedziec ze jestes fajny/fajna, ze cie lubia, umowic sie, porozmawiac.
   Ale nikt tego nie robi. Dlaczego?
- wiele z nich ma na glowie pilne sprawy,
- wiele wlasnie sie wscieka na kogos, na jakas instytucje, na caly swiat
- wiele mysli tylko o jakiejs swojej idei, o jednej osobie, o sobie
- niektorzy z tych ludzi w tlumie sa rownie samotni i chetnie by zachowali sie przyjaznie, porozmawiali, przytulili, zaprosili.
   Ale ci ostatni boja sie na ogol, ze jesli sie odezwa, trafia na kogos z pierwszych trzech podpunktow. Uzasadniona obawa. Ale jesli ma byc lepiej na tym swiecie, trzeba sie usmiechac, mowic mile rzeczy, jesli tylko mozna tak zrobic nie zmuszajac sie. Wiekszosc ludzi sie zdziwi, nie zareaguje, albo odburknie. Ale ci, ktorzy odpowiedza szczerym radosnym usmiechem wynagradzaja wszystkie zawody i porazki.

   Usmiechajcie sie do ludzi kiedy tylko macie ochote, nawet jesli was boli dusza, bo to jest wlasnie jedno z lepszych lekarstw.

***

   Jesli chodzi o moje czytelnictwo nloga: pominalem w zapoprzednim wpisie fakt, ze czytam wszystkie wpisy ludzi, ktorych znam osobiscie. Myslalem, ze to oczywiste, ale na wszelki wypadek pisze jeszcze raz: czytam Was moi mili za kazdym razem z duzym zainteresowaniem.

A reszte pisaczy prosze (o ile nie pisza tekstow wylacznie dla siebie,0), zeby dzielili tekst na akapity, pisali spojnymi zdaniami. Oczywiscie zrobicie jak chcecie, ale przy przejrzystej formie lepiej sie bedzie Was czytalo.