Czasami mam wrazenie, ze wszystko co mam, co poukladalem sobie nareszcie w umysle i co dobry los dal mi w zyciu rozsypie sie pod wplywem niewidzialnego podmuchu na drobny pyl i rozwieje w okamgnieniu na cztery strony swiata tak, ze zostane juz tylko z pustym umyslem i pustymi rekoma. Czesto mam wrazenie, ze musze dokonac olbrzymiego wysilku, zeby powstrzymac ten podmuch. A ja juz (choc byc moze jeszcze,0) nie mam sily by sprostac co ciezszym glazom. Najciezszym glazem jest usmiech. Nie chodzi o sztuczny usmiech - ten nie ma zadnej wartosci. Chodzi o ten wewnetrzny, zeby podtrzymac go nie zaleznie od tego jakie gnijace mysli by go nie nakluwaly.
To powyzej to nie jest pesymistyczny tekst. To jest takie male resume stanu umyslu, ktore ma pomoc w organizacji mysli. Podobnie jak niektore inne moje wpisy tutaj.