gubie sie w nawale mysli i pogladow. Seks, milosc. Za duzo definicji, za duzo ulotnych wrazen zlapanych na jeden lancuch analizy. Im wiecej wpisow tym wiecej smutnych wiadomosci. Niektore sprzeczne ze soba. Wszystkie naraz tetnia mi w umysle. Ja juz tak nie moge. Ale nie ma gdzie uciec. Nigdzie. Juz zadnej drogi. Ja nie umiem zyc po prostu i cieszyc sie zyciem. Cos mnie ssie od srodka i nie pozwala czerpac radosci z czegos co mocno siedzi w prostym zyciu, ze sportu, jedzenia, seksu, a tym bardziej telewizji, ktora jest tylko bladym cieniem rzeczywistosci. Te rzeczy daja mi przyjemnosc, czasami bardzo duza :,0) ale nie umiem czerpac radosci (takiej zwiazanej z harmonia zycia i szczesciem egzystencji,0). Nie wiem czego mi brakuje. Nie chce wiedziec, bo zdaje sobie sprawe, ze to i tak byloby poza moim zasiegiem. Chce sie tylko pozbyc tego koszmarnego uczucia BRAKU.
I tysiace zobowiazan. Kazdy czegos ode mnie chce i kazdy do czegos ma prawo. Jak sepy wyzerajace moja watrobe. Ja chce sie nareszcie uwolnic a nie zaplatywac w coraz gestsze sieci. I po co krzyczec? Nawet jak ktos uslyszy to nic nie pomoze. Bo sie nie da. Istnieja lamiglowki nie do rozwiazania.

A moze po prostu brakuje mi snu?

###
###
###