W Irlandii pod koniec czulem juz, ze starczy, ze 3,5 tygodnia to dosc. Juz po pierwszym poltora tygodnia bylo ciezko, ale to przez to, ze najdalej od koncow - taka odwrotnosc "oka cyklonu".
Teraz po powrocie zdaje mi sie, ze bylo tego wszystkiego malo. Ale z drugiej strony ciesze sie, ze juz wrocilem. Byle tylko jak najszybciej znow wyniesc sie z Warszawy. Nie moge mieszkac w tym miescie. Na wsi tez nie moge. Musze byc w jakims miejscu, ktore zyje, gdzie toczy sie zycie towarzyskie, gdzie wieczorami ludzie schodza sie do pubow i kawiarn. Nie po to, zeby zalatwiac interesy, nie po to, zeby rozpaczliwie kogos sobie szukac lub topic smutki w kieliszku tylko po to, zeby radosnie spedzac czas ze znajomymi, przyjaciolmi, z ludzmi!

W Irlandii to chyba bylo najlepsze! Te wieczory w hostelach, kiedy ludzie z roznych zakatkow swiata opowiadali sobie o swoich podrozach, o swoim zyciu...

Duzo myslalem w Irlandii. Duzo zrozumialem. O sobie, o swoim zyciu. Nareszcie mam wiele mysli poukladanych. Po dwoch latach gonitwy w mozgu bez prawdziwych wakacji te 3,5 tygodnia bylo mi bardzo potrzebne. Mimo, ze zle mysli kolataly sie mimo wszystko po glowie od czasu do czasu uniemozliwiajac normalne postrzeganie swiata, to jednak duzo swiezego powietrza, duzo ruchu, odrobina slonca (choc w Irlandii czesto leje,0), w miare uregulowany tryb zycia i przyjemne cele do zrealizowania na kazdy dzien, to wszystko dalo mojemu umyslowi odetchnac. Oczywiscie nie wszystkie wnioski, do ktorych doszedlem na temat swojego zycia sa optymistyczne, bo zycie nie ma samych dobrych stron. Jasne jest, ze czasami musi byc ciezko - niektorym ludziom w niektorych sprawach szczegolnie. Ale grunt, ze to wszystko jest w jakim takim porzadku. Nareszcie!

Nie bede tu zdradzal szczegolow moich przemyslen, bo sa one wyjatkowo prywatne a to jest badz co badz publiczne forum.