To boli, kiedy sobie uswiadomic, ze jest sie malym zalosnym czlowieczkiem, mieszkajacym w ciasnej norze, bo nie ma sily nic z tym zrobic. Pragnienia nie wystarcza do motywacji. Nie wiem, co jest potrzebne. Juz nie wiem. A jest w ogole cokolwiek? Moze juz nic sie nie da, bo cos peklo? Bo i tak, czego by nie robic, to ciagle bedzie gnebil dotkliwy brak czegos.