c.d.

Niestety, nigdy nie bede taki jak oni. Za bardzo mam zabalaganiony umysl, za malo kontroli nad wlasnymi myslami, nad mowieniem, nawet nad poruszaniem sie. Zawsze czegos zapominam, albo strzelam jakas gafe.
I w efekcie nie mam do niczego motywacji, bo po co mam sie zabierac za cos, skoro wiadomo, ze to predzej czy pozniej spieprze?
Nic dziwnego, ze nie traktuja mnie jako swojego. Co najwyzej niektorzy, tak jak Tomek, ale dla reszty pozostane utrapieniem.
Przeciez ja nawet mowic nie umiem: albo sie wtrace i i tak nikt mnie nie slucha, albo nikt mi nie daje dojsc do slowa.

Wszyscy maja jakies grupy, w ktorych sa lubiani, maja rodziny. Skoro nie mam zadnej takiej grupy, w ktorej czulbym sie jak swoj, to zeby chociaz miec jedna osobe, dla ktorej bylbym kims wyjatkowym, ktora by mnie potrzebowala i akceptowala w pelni. Ale nie ma, nigdy nie bylo i nie bedzie nikogo takiego, bo z moimi wadami nie moge byc dla nikogo wyjatkowy. Zawsze cos bedzie przeszkadzalo i draznilo a ja nie moge zniesc mysli, ze kogos draznie. Nie moge przez to zalozyc rodziny, bo przeciez nie moge dawac zycia dzieciom, ktore by dorastaly w rodzinie, w ktorej sa klotnie, w ktorej ojciec nie jest autorytetem. To byloby tylko powielanie wlasnego nieszczescia.

Niektorzy mowia, ze mam talent. Ale coz znaczy moj talent - w branzy graficznej i tak nie korzysta sie ani troche z talentu - jest sie tylko wyrobnikiem na zlecenie, taka inteligentna maszyna. I traktuja mnie jak maszyne - siedze w domu, pracuje, nikt mnie za te robote nie lubi.
A kolega, ten co studiuje teraz w Hiszpanii, ma prawdziwy talent, taki ktory przydaje sie wszystkim, i ktory przysparza mu przyjaciol. Moze nawet bardziej pasje niz talent, ale co to za roznica? Zna sie doskonale na transporcie. Wie jak najtaniej dojechac czy doleciec w rozne miejsca. To wystarczy zeby byc lubianym, czyli byc szczesliwym (w moim rozumieniu szczescia,0).

***