Dziwna ta wigilia była. Spotkanie rodzinne stylizowane na uroczystości świąteczne z "Klanu". Nigdy wcześniej nie zdarzyło się w naszej rodzinie, ale teraz trzeba było uczcić przyjazd "Mireczka". I niby ma to swoje dobre strony, typu zobaczenie się w końcu z "kuzynostwem" itp. ale jakoś nie mogłam się w tym wszystkim odnaleźć. Kuzynka przyszła ze swoim narzeczonym, facetem czy jakto nazwać, ktory w sumie czuł się skrępowany, z resztą nei dziwię mu się. Starał się chłopak jak mógł, no ale cóż, jego nastrój udzielił się wszystkim. Mnie generalnie chyba najbardziej przeszkadzało witanie się ze wszystkimi, i uwagi typu, o jak ty wyrosłaś, taka dosrosła panna, blablabla. Można poczuc się jak wystawa w sklepie, którą każdy kto przechodzi komentuje. Dlatego większość czasu spędziłam jako kelnerka uciekając do kuchni od głupich uwag.
Denerwuje mnie też fakt dziwnego traktowania nas przez resztę rodziny. Niektórzy czują się zwyczajnie od nas gorsi. Mój ojciec zawsze uważany za najlepszego z rodzeństwa, tego któremu niby tak strasnzie się powiodło. Bo on miał swoją firmę, bo pracuje w Szwecji i pewnie przez to kąpie się w pieniądzach a zamiast wody w kranie płynie u niego złoto. Przez to wszystko moja babcia na przykład stwierdziłą, że nie będzie się wtrącać mi i mojej mamie do swojej kuchni. Każda potrawa zrobiona przez nas jest lepsza, bo "to oni robili". Bezwarunkowo i niezaprzeczalnie. To męczy strasznie, zwłaszcza, ze nikt na nas nie patrzy obiektywnie. Bo ja jakoś nei zauważyłam, żeby w moim domu się tak neisamowicie przelewało, żeby mój ojiec zarabiał jak jakiś prezydent.
Cała ta dziwna sytuacja sprawiła, że najszybciej jak się dało zniknęłam w drugim pokoju oglądając telewizję z dzieciakami. I w ogóle nei czuję atmosfery świąt...