* * *

Już nie porzucę swych myśli w przedświcie
Słońcem oślepły nie rzucę się na nie
Przemknąć już nie dam ustom zaciśniętym
Chmury rozgonię gdy świt deszczem wstanie

"Taką bo można najdrożej sprzedawać
Którą się łatwiej głosi niźli czuje..."
Wstyd z deszczem spływa jak pył z mego ciała
Gdy myśl zdrożna znika a wzrok sen pojmuje

W blask pierwszych łez mą duszę wnet oddam
Spijając je chciwie z powiek i ust Twoich
Nocy jutrzejszej czekam, gdy gwiazd lśnienie
Blaskiem nam dusze i serca ukoi...

"Jak słowik rankiem... mój język wstrzymuję
Nie chcąc psuć pieśnią tego... co miłuję..."

30 grudnia 2004