Siedzac wlepiona wzrokiem w monitor
nie zauwazylam nawet opadajacej mgly
coraz nizej i nizej...
teraz dookola jest okropnie ciemno
zero widocznosci
tylko ten bialy puszek ktory jest tak zadziwiajaco piekny
ale zarazem przerazajacy
czujesz sie otoczony
przez cos czego nie znasz
nie wiesz co sie kryje w srodku
ani na zewnatrz
bo nie wiesz gdzie jest koniec
czasami tak z zyciem bywa
przerazajaca perspektywa
ale przeciez zycie jest piekne
tak wlasnie tak
otulajace jak ta mgla
ktora mnie obecnie otacza
cudownosc
unosze sie
ale dalej siedze na krzesle
ironia?
nie..
zycie