Mowia ze zycie jest cudowne jak sie w siebie uwierzy. Lecz droga do samo doskonalenia jest bardzo dluga. Prawdopodobnie po to zyjemy, zeby szukac i odnajdywac swoje "piekno" i zapoznawac sie z nim krok po kroku i przyzwyczajac sie do nowopoznanych informacji. Ale najpierw trzeba zaakceptowac siebie. To uczucie jest cudowne. Patrzac nawet w lustro zauwazasz roznice. Zauwazasz inna osobe...to co jest w srodku. Tylko czemu nie zauwazamy piekna innych? Tego wewnetrznego? Trzeba sie starac..chyba ze sie nie chce. Powierzchownosc jest tragiczna i beznadziejna. Ale przeciez nadal zyjemy, raniac ludzi, zadajac bol zewnetrznie jak i mentalnie...rzeczywistosc..ale czy Wy jestescie na nia gotowi?