Egzystencja ludzi stoi pod znakiem zapytania caly czas. Egzystencja moja jest oczywista, jestem tu i teraz i narazie zyje, zaznaczajac narazie nie mam na mysli ze chce umrzec tu i teraz, ale nie mialabym chyba nic przeciwko. Przestaje patrzec na uczucia, kazdy dzien jest dla mnie gra i walka, bitwa w tej duzej wojnie, ktora trwa juz dluzszy czas w moim umysle. Jednego dnia jest dobrze, drugiego znowu zle. Jest taka choroba psychiczna, ktora charakteryzuje sie niesamowitej szybkosci zmianami nastrojow. A ja? nadal mysle..i jestem i egzystuje.