Cywilizacja Europejska dawno temu rozdzieliła funkcję sędziego od funkcji obrońcy, czy oskarżyciela. Od tamtej pory jest to jeden z kanonów zachodniego sądownictwa. Czasem mam wrażenie jednak, że coraz częściej cofamy się w rozwoju o kilka tysięcy lat do tyłu? Dlaczego tak się dzieje? Bo nie ma Boga między ludźmi mówiąc w skrócie. W sumie jednak nie mam nic przeciwko żebyśmy w zwykłej dyskusji eksperymentowali czasem z łączeniem kilku funkcji. Pod warunkiem, że nic nie zostanie ukryte przed publicznością, która w ten sposób przejmie role punktu odniesienia, czyli rolę niezawisłego sądu. Wydaje mi się jednak, że nie do końca zdajemy sobie sprawę, że w życiu często występujemy raz jako sędziowie, raz jako prokuratorzy, a jeszcze innym razem jako świadkowie, a nawet oskarżeni. Dlatego postanowiłem zwrócić uwagę na niebezpieczne przenikanie się tych ról. W końcu każda z nich jest trudna i z każdą z osobna wiąże się duża odpowiedzialność. W ferworze dyskusji broniąc własnych przekonań możemy przez to całkiem przypadkowo posłużyć się niedopuszczalnym argumentem. Na przykład występując jako sędzia, posłużyć się argumentacją dostępną wyłącznie prokuratorowi, czy też będąc stroną uznać się za sędziego we własnej sprawie i od razu wydać wyrok, tym samym zamykając niewygodną dyskusję (rozprawę). Łatwo jest w takich okolicznościach o popełnienie błędu. Tym łatwiej to przychodzi im bardziej za plecami czujemy solidarne poparcie kolegów, które jednak nie wynika z piękna i logiki naszych argumentów, lecz niestety z praw i mechanizmów rządzących stadem.
Pół biedy kiedy jest to stado owiec czy baranów, gorzej kiedy stado to okaże się być stadem wilków.