Mam takie wrażenie, że niektórzy ludzie mają w moim życiu pewną rolę do spełnienia, po czym w dosyć bolesnych okolicznościach odchodzą... Przecież łatwiej twierdzić, że nic nie dzieje się bez powodu, że te wszystkie porażki tylko nas wzmacniają, że gdyby nie ta czy inna osoba, to nasze życie byłoby nudne i właściwie nic by się w nim nie działo...
Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że nawet nie czuję specjalnego żalu, grama pretensji...nie wypłakuję się w poduszkę, nie piję do lustra, moje myśli nie żeglują bez celu. Dzięki tej osobie zdecydowałam się na dosyć drastyczną odmianę mojego życia i póki co nie mam czego żałować.