Na nic Marta biedna nie ma ostatnio czasu. Uczelnia, życie towarzyskie, życie intymne, książek czytanie, muzyki słuchanie, świń karmienie, dzieci usypianie i takie tam.. Nawet notki nie miałam kiedy napisać. Teraz powinnam planowo pisać sprawozdania na zajęcia, bo mam ich 7 zaległych, ale tak tego nienawidzę, że już wolałam trochę poblogować.
Wczoraj odwiedziłam mą babcię w szpitalu. Przez całe jej dłuuuugie życie jest w placówce zdrowia bardziej zaawansowanej technicznie niż wiejska przychodnia pierwszy raz i z tego też powodu przeżywa stres ogromny. Przez 2 godziny odwiedzin słyszałam z 50 razy, że teraz to już pewnie umrze w ciągu tygodnia, że ma kilkadziesiąt guzów na wszystkich najważniejszych organach, tylko lekarze nie potrafią ich wykryć, że nawet racje żywnościowe dostaje takie jak dla umierających. Jakoś tłumaczenia, że poszła tam tylko i wyłącznie w celu przeprowadzenia badań, kompletnie do niej nie docierają. Jest w szpitalu od soboty, a wypytywała mnie o wszelkie aspekty życia, jakbyśmy się pół roku nie widzieli. Nie potrafi docenić tego, że może bez konsekwencji przez tydzień poleżeć i kompletnie nic nie sama bym się chętnie trochę wyszpitalowała. No jakby oczywiście inaczej karmili, bo jak zobaczyłam salceson jaki dostała na kolację to niemal uwierzyłam że chcą ich tym żarciem wykończyć. Jakoś gdy widzę salcesony to mój żołądek automatycznie chce się wywinąć na drugą stronę. Tak samo mam z flakami i cynaderkami.. Na pożegnanie babcia się popłakała, powiedziała, że pewnie się już nigdy nie zobaczymy, i że chce byś skremowana i rozrzucona na polach wioski rodzinnej. Już się nie mogę doczekać wizyty jutrzejszej...