No i znów jestem na moment w Polsce. Dosłownie na moment, bo już jutro wylatuję z Warszawy. Ciągle się spieszę.
Kocham kraj w krórym teraz przyszło mi żyć.
Kiedy rano jadę do pracy, czuję, że jestem na właściwym miejscu. Potwierdza to fakt, że ludzię w autobusie pozdrawiają mnie jak starą znajomą. Albo kiedy w niedzielę idę na spacer spotykam znajomych irlandczyków i rozmawiamy tak jak gdybyśmy znali się od wielu lat.
Wrosłam w ten kraj. Wiedziałam, że tam jest mój prawdziwy dom. Jakoś zawsze to wiedziałam. Teraz to stało się faktem.
I choć czasem się wkurzam, bo oni żyją inaczej, to jednak nie mam ochoty wracać.
Wręcz przeciwnie...dość mam Polski choć jestem tu tylko kilka dni.