Mam dwadzieścia siedem lat.
Przeżyłem nie widząc rzezi.
Nie dotykając. Nie smakując.
Nic.
Lat siedem i dwadzieścia mam.

Widzę rzeczy. Które inni widzą. Inaczej.
Obawiam się.
Też.

Patrzę w lustro i nie widzę powodu.
Odpalam papierosa i nie widzę powodu.
Robię coś ważnego/nieważnego i nie widzę powodu.
Też.

Szeroko otwieram oczy,
ustawiając ostrość spojrzenia na dziesięć
w skali pięciostopniowej.
Mocno zaciskam wargi,
nie pozwalając wymknąć się słowom,
których mógłbym żałować albo co gorsza nie.
Patrzę i milczę.

Czas stanął w miejscu proszę pana.
Gem, set i mecz panie Rosenkrantz / Gildenstein.
Hamlet miał lepiej.

Mam lat siedem. I dwadzieścia.
Też.

Zostaję na scenie.