Z tych nerwow znowu sie objadlam. Bo znalazlam ogloszenie z czyms, co chcialabym robic. I dzownilam, i dzownilam. A miedzy przerwami biegalam do kuchni. Z tych nerwow wlasnie. I kiedy sie w koncu dodzownilam to okazalo sie, ze to nie do konca to, co bym chciala robic... ale... ale to mi pasuje. Wszystko inne jakos odkladalam na polke. A tu? Tu zaswiecily mi sie oczy, rece tak sie trzesly, ze nie moglam wyluskac slonecznika.
I co? I mam przygotowac papiery i w poniedzialek je zaniose.
I co? I jak wychodzilam, to najpierw zapodzialy sie kluczyki do samochodu, pozniej zapomnialam wziac kartke z numerem telefonu, wiec musialam wrocic, a jeszcze pozniej stalam w korku.
Chyba sie upre. Bede bardzo chciala. Raz sie sprawdzilo. Tak bardzo chcialam, tak bylam pewna, ze bede robic to co chce, ze w koncu sie udalo!
Wiec sie upre. Bede chciec.