Nienawidze uczucia niepewnosci, tego ze mna tak targa we wszystkie strony mojego ja. nienawidze tego, ze tak latwo moze mnie opanowac i wywolac taka burze mysli... wtedy sie gubie i mysle sobie ze jestem glupkiem, ze tak nie mozna zyc, ze to czego pragne z calego serca to cos nieosiagalnego dla mnie, nigdy, i ze trzeba mi sie zajac zyciem tutaj, soba, tym co jest realne. ze nie mozna myslec o Brazylii, ze nie mozna myslec o niej, ze trzeba isc na przod bo jestem tu i przez najblizsze 2 lata jeszcze nie bedzie czasu na zmiany w moim zyciu, i ze... i tak sluchajac siebie odpowiadam mojemu lekowi po chwili ze nie rozumie, ze to nieprawda, ze skoro tak mowi to nie zna mnie i nie zna sily tego co chce komus dac. nie zna jej przede wszystkim...

potem jest juz tylko milczenie.


I hate feeling unsecure. What do I hate about it? I hate it because it drags me into all the corners of myself. I hate it because it takes over me so easily and it can do some serious damage to my mind... that's when I get lost and when I think to myself that I am a fool, that I cannot go on like this, that what I want with all my heart's strength is unreachable for me, never, and that I have to get busy living here, thinking about myself, thinking about what's real. That I cannot think about Brasil, that I cannot think about her, that I have to move on because nothing will change in the next two years and that... as I listen to myself I answer my feeling of insecurity that it wont understand, that it's not true, that if it says so, then this feeling doesn't know the real me and the strength of a piece of my heart which i want to give it to that special person. But most of all, my feeling of being insecure doesn't know Her...

After that, there is only silence.