wogole z T. to jest chyba najsmutniejsza historia mojego zycia, bo ciagle sie gdzies tam mijamy, ciagle wybieramy osoby z ktorymi tylko jestesmy bo trzeba zyc wlasnym zyciem, a nie wybieramy siebie, ciagle odleglosc stoi na drodze, ciagly brak obecnosci, ciagla niepewnosc, ciagly strach i walka z rozumem, z myslami o zmroku... probujemy oboje odgadnac dokad tak wlasciwie zmierzamy, co zaplanowalismy w poprzednim zyciu, jak sie skonczy ta ukladanka i jaki bedzie obraz ktory tworzy...?tyle pytan i tak malo odpowiedzi, chyba nigdy ich nie bylo zbyt wiele, chyba nigdy sie nie dowiem, ale coz, to jest cos co jest we mnie, co rosnie, jak drzewo, co zmienia sie wraz ze mna w piekny ogrod, ktory chowam w sobie i czasami boje sie tylko ze zapadne sie w nim, ze zapomne o swiecie zewnetrznym, ze zniknie ten czlowiek ktorym teraz jestem...i jeszcze to wielkie pragnienie zeby ta opowiesc nigdy sie nie skonczyla, bo jesli teraz, kiedy jestesmy tak daleko, kiedy tak malo nas laczy a tak wiele dzieli, ta powiesc nasza jest tak bogata, ubrana w tyle namietnosci, zawichrowan, uczuc, niezgody, smutku, radosci, lez, usmiechow i niedopowiedzianych slow, to co bedzie kiedy sie spotkamy i oboje chwycimy to pioro..? mam nadzieje.... mam nadzieje.... im gorzej tym bardziej sie we mnie tli, im dalej tym mocniej we mnie sie odzywa, az nie moge oddychac, i co z tego, przeciez tylko ja o tym wiem...
odchodzę w mrok, ze spuszczoną głową, moze czarne anioły ukoją moje... - -




I think that the story with T. is the sadddest story of my life, because we are still passing by with each other, we are still choosing people with whom we are because you have to, you have to get busy with your life, we are not choosing each other, and there is always the distance in the way, always the lack of presence, always the uncertanity, the constant fear and the fight with your mind, with your thoughts at dawn... we are trying to take a wild guess about where the hack are we going, what have we planned in the earlier life, how this puzzle will end and what will be the picture it presents...? so many questions and so few answers, I guess I have never had them too many, I guess I will never find out, but oh well, that is something that is inside me, that grows inside me, like a tree, that evolves with me into the beautiful garden which I hide in me and sometimes I fear, that I will fall down into myself and I will forget about the outside worold, that the man I am now, will dissappear...and this great great dream of the never ending story...because if we are so far away from each other now, if so few things are putting us together and so many are tearing us apart and this story of ours is already so rich, dressed with so many passions, feelings, agreements and fights, joy, tears, smiles and unspoken words, so what will happen when we meet and we both put our hands on the pen that writes our life...? I hope... I still hope... and the worse it gets, the brighter the fire in my soul is, till I cannot breath, but so what, I am the only one who knows about it...
Going with my head down, walking away into the dark, maybe the dark angels will sooth my... - -