codzienne powtarzanie, ze nie zadzwonie
codzienne wyliczanie wad i zalet

codzienne udawanie, ze wszystko jest w porzadku
maskowanie placzu, smiechem
smierci, zyciem

udawanie, ze jest dobrze
choc jest zle

codzienna dawka goryczy i glupoty

i ta glupia swiadomosc, ze nie zadzwonie
bo nie wiem o co sie zapytam
bo przeciez nie powiem, ze tak i tak
nie wytlumacze siebie
tak jak nie moglam wytlumaczyc siebie i rok temu i pol roku temu
i wtedy, i potem i nawet zaraz przed

tak jak nie moge wytlumaczyc, czemu chcialam wiedziec, zrozumiec

i teraz nadal sie nie wytlumacze
po prostu

i tylko jest zal
ze trzeba znow cos odciac ze trzeba rozmazac tusz wytrzec oczy i znow udac ze nie jest zle

i udowodnic ze dam rade


desperacka mysl ze nigdzie sie nie dostane na studia znow powraca w srodku nocy, wiec uciekam w nia i wiem, ze ucieczka bedzie coraz silniejsza