Siedzę sobie w czytelni mojej wspaniałej uczelni, może to z nudów, może z potrzeby uzewnętrznienia emocji i myśli, a może po prostu dlatego, że pisanie to forma, która najbardziej mi odpowiada, powstało to. Czym będzie owo „to” jeszcze nie wiem. Forma pamiętnika? Cokolwiek bym nie napisał, to i tak ma to odzwierciedlenie albo we mnie, albo w tym co mnie otacza, czyli tak na dobrą sprawę, również we mnie. Więc nich będzie, że to pamiętnik. Swoją drogą, idiotycznie to brzmi.
-Co robisz?
-Piszę pamiętnik.
Dobre sobie.

Męczy mnie trochę dzisiejsza perspektywa pracy od 20 do 6, w sklepie, który kręci prawdziwych mężczyzn – praktikerze. O za chwile zamykają czytelnie. Bywajcie