a kiedy napelnimy juz wszystko sensem
bedziemy rozmawiac tylko pojedynczymi slowami o ladunku, ktory moglby rozerwac Ziemie
spokojnie
na razie kodujemy uczucia w muzyce, dzwiekach, slowach
zapamietujemy swoj zapach, smak, dotyk, oczy, cokolwiek, wszystko naraz, od razu

obserwujemy innych ludzi, pozornie udajac, ze to bez znaczenia, a jednak kodujemy to, zeby potem siedziec niczym nad krzyzowka, spokojnie wypelniajac pustke, tak jak przy puzlach od szczegolu do ogolu, od ogolu do szczegolu, od drobnej rysy do calego wirazu, od wirazu do drobnej rysy

ka ka ka ka karuzela

bo kiedys zabraknie nam bezposredniego kontaktu
smaku, dotyku, zapachu

pozornie tylko, ale zabraknie

zostaje nam mysl, glos... i jakis uposledzony rys na fotografiach

a kiedy juz bedziemy daleko od siebie, bedziemy przeczucac sie pojedynczymi slowami, tak zwyczajnie, slowami o ladunku, ktore nie wyrazilyby cale tomy, cale tomy spoczywajace w bibliotece British Museum, pod tym calym szklem, z ta cala historia ludzi zawarta na stronach, z calym ich pragnieniem wiedzy i zapachem rak, ktore przerzucaly kartki, ktore gladzily slowa z wlosem i pod wlosem

transcendencja

bedziemy przerzucac sie slowami pozornie dla innych bez znaczenia, a dla nas...
cale potoki slow pozornie blahych
ale to jeszcze przed przed przed
nami