zniechęcenie dnia ostatniego

czyli: jutro o tej porze będę już od dobrych prawie 3 godzin siedziała w pociągu relacji Poznań - Olsztyn, turlając moje zacne siedzenie do ukochanego domu, którego nie doświadczyłam od ponad 3 miesięcy i od kilku(nastu) dni bardzo mnie to boli.
czuję się jakbym wyjeżdżała na wakacje (ale tylko trochę) i w związku z tym ciężko mi się dzisiaj do czegokolwiek sensownego zabrać, najchętniej pakowałabym już walizkę.
i z tego wszystkiego już prawie zaczęłam się modlić! tak tak, anti zaczęła się modlić, ale tylko prawie, bo ostatecznie modlenie nie doszło do skutku, bo stwiedziłam, że to świństwo odzywać się do Staruszka Najwyższego po tylu tygodniach ciszy, w dodatku z tak denną prośbą jak ta o godziny rektorskie na wydziale filologii angielskiej UAM, które zafunkcjonowałyby już o 13.
nie daje mi to żadnych korzyści ani też nie przyspiesza terminu wyjazdu do domu, ale... no i tu pojawia się właśnie zniechęcenie dnia ostatniego.
a ja jeszcze do pracy będę szła...

biada moim dzisiejszym uczniom, biada