dość zabawne zdarzenie, z wczoraj, a może przedwczoraj?
wpadłam do księgarni, do bartka, stałam przy ladzie czekając, aż skończy coś tam sobie układać, podbiegł szef i rzucił, że potrzebuje szybko kalkulatora, żeby policzyć ile to będzie
13 razy 0,7.
podrapałam się lekko myślą tu i ówdzie i mówię, że 9,1.
bartek zdążył zaledwie wyciągnąć rękę po liczydło, a szef spojrzał na mnie, na bartka i zapytał: "rain man?"
bartek wstukał cyferki, znaki i popatrzył na mnie z dość głupim wyrazem twarzy.
no bo 9,1. inaczej być nie chciało.
bawi mnie to bardzo, że ich zdziwiło.
chociaż mnie w sumie też. rozśmieszyło jakby.
nie znałam siebie od tej strony.
a tak od innej, to nie dopuszczam myśli, że gdzieś lecę, że za chwilę będę daleko daleko, że niekoniecznie codziennie rano będę wychodziła z labiszonem na spacer i że w ogóle czeka mnie coś, co zaczynam odsuwać od siebie w myślach. jednak.
myślę także, jak bardzo wszystko się zmieniło i ja w tym wszystkim.
niespełna rok, a inny świat i inna ja.
w ogóle ostatnio (kiedy nie muszę) nie liczę dni, godzin, minut. odmierzam czas obecnością fajnych ludzi wokół.
no i jakoś tak wypada, że zawsze w zasięgu myśli jest ktoś pozytywny.