Zapach ozonu.
Kończyłem właśnie delektować się kolacją. Biały chleb z porcją naturalnego masła i na to skrzętne skrojone plasterki Brie. Do tego parę zielonych oliwek z papryczką popijane niespiesznie dobrą, lekko cierpką herbatą. Gdy tak w zamyśleniu raczyłem swoje kubki smakowe niebo zaszło czernią i runęło z łoskotem ku ziemi. Deszcz, jakiego we Wrocławiu już dawno nie było. Czarny asfalt jezdni zeszklił się i falował niczym tafla morza. Samotne drzewo, jak targany sztormem komin Titanica na tle migających w oddali świateł następnej przecznicy. Lało tak obficie, że czasami niknął we mgle budynek po przeciwnej stronie niewielkiego parku. I ten zapach rozmiękniętej ziemi niesiony chłodną, wilgotną bryzą. Cudownie.
Oczywiście, nie dokończyłem kolacji tylko założyłem słuchawki i siedziałem w oknie. Potem położyłem się i z zamkniętymi oczyma chłonąłem dźwięki, zapachy i delikatny dotyk tej nagłej burzy.