Za ka¿dym razem jak zaczynam po d³ugich przerwach pisaæ co¶ tutaj i przy okazji czytam stare notki, to wydaje mi siê, ¿e czytam wpisy obcej osoby. Za³o¿y³am go 5 lat temu, by³am wtedy gówniara, której w g³owie by³y same bzdury, ciêzko by³o mi przebrn±æ przez czytanie notek z tamtego okresu bo mia³am wrazenie, ¿e czytam notki jakiej¶ kretynki :p Nie wiem o co mi chodzi³o w ich po³owie. Mia³am wtedy ogrom "przyjació³", z którymi teraz nie mam kontaktu, a na ulicy nie wymieniamy nawet g³upiego "cze¶æ".
Bawi³am siê ludzmi maj±c w dupie ich uczucia, co w pewnym sensie by³o dobre dla mnie samej, bo uczucie "bólu" psychicznego by³o wtedy dla mnie obce. Rani³am, ale sama nie przyjmowa³am ciosów bo by³am mo¿e bezuczuciowa? Chyba tak.
Po¼niej 2 lata przerwy i powrot do pisania.
Zaczelam wtedy liceum. Pozna³am nowych ludzi, zaniedba³am starych znajomych. Notki z tego okresu ju¿ nie s± tak beznacziejne jak wczesniejsze, bo przez te 2 lata zostawi³am gdzie¶ za sob± t± bezuczuciow± mnie, a to dziêki pewnej osobie, która nauczy³a mnie "czuæ" za co moge byæ Jej wdziêczna, ale te¿ i chwilami przeklinam tê osobê, gdy¿ teraz poprostu czuje, a przyjmowanie ciosów jest nieuniknione. Wiem co to ból, wiem co to przyja¼ñ, wiem czym jest mi³o¶æ. Ta osoba nauczy³a mnie ¿ycia, nauczy³a mnie a przynajmniej stara³a, jak byæ cz³owiekiem. Teraz ju¿ jej przy mnie nie ma, tzn. jest ale gdzie¶ bardzo daleko. Szkoda.
Kolejna przerwa, 3 lata, no i jestem.
¯ycie ju¿ zupe³nie inne, jakby kto¶ je przekrêci³ o 180 stopni.
Jestem studentk± pierwszego roku, mam wspania³ych przyjació³, i jednego najwspanialszego. Za tydzieñ wyprowadzam siê z rodzinnego miasta do Gdañska, podejmê pracê, bêde sie uczyæ, bêde po prostu ¿yæ. Nie bêde na szczescie tam sama, bo bede z przyjacio³k±, na szczêscie :) Zaczynam wchodziæ w etap "cz³owieka doros³ego". Zobaczymy jak to bêdzie. Ciekawe czy co¶ tu jeszcze napisze po tej notce, a mo¿e znowu zrobiê przerwê, a zaczne pisaæ jak wyjde za m±¿? O ile wyjdê :) We will see.