Wyjątkowe rodzaje przejrzystości.

Czasami, gdy kończysz jedną a sięgasz po drugą butelkę coś się dzieje. Na nieskończony czas gubi się jedno z uderzeń serca. Chwila staje się wiecznością w której odbija się cały Twój czas. Wszystkie Twoje życia. Niemal Boskie olśnienie wyjaśniające CI - czy raczej pozwalające Ci sięgnąć absolutu Twojego jestestwa. Tylko po to, być w następnej chwili cofnął się znów do swoich plwocin obecnego świata. Tego w którym nic nie jest takim, jakim być powinno. Nikt nie jest i dla nikogo nie jesteś Ty. Jest taka scena w "Paryż - Teksas" Wima Wendersa. Główny bohater rozmawia z dziewczyną przez telefon. Prostytutką które pracuje za szybą słuchając na co mają jej klienci. Słucha jej i w pewnej chwili odkłada słuchawkę. Nie na widełki, nie kończąc rozmowę tylko odkłada cicho na stół i odchodzi. Tak, by nie zwrócić na siebie uwagi. Wyślizguję się tak z życia. Mojego własnego które staje w opozycji do mnie. Moje własne życie odpłaca mi za mnie samego. Ponoć zazdrość jest dowodem miłości. Czy Ty jesteś zazdrosny o swoje przeszłe życie? Czy czujesz zazdrość o przyszłe chwile?