Propedeutyka absurdów.

Właśnie uświadomiłem sobie, że na prawdę wstyd mi za to, czego się tu dopuszczam. Kiedyś było po prostu odrzucenie. Potem powiedziałem sobie, że nie jestem taki małostkowy więc mogę naturalnie zachować dystans i powynaturzać się z resztą. A jednak, poczucie wstydu i niesmaku mnie nie opuszcza. Prezent (cierń na biurku moim) nawet zwirtualizowanych idealizacji mych własnych osobą trzecią zaprezentowanych które mnie rozbawiły - nie ratuje sytuacji. Więc może mam w sobie coś z banalnego wykolejeńca? Głęboko schowaną potrzebę poniżania się? Upodlenia? Jako forma odkupienia? Chorej fascynacji? Wyzwolenia? A może tak zwyczajnie? Bo jesteś zasrany gnoju płytki jak wiosenna kałuża w którą nasrał gołąb więc wyobraziła sobie, że chuj wie jak wyjątkowa i unikalna się stała? "I powinszował samemu sobie wznosząc kieliszek martini i stuknąwszy się ze swoim odbiciem w szkle monitora wychylił jednym duszkiem. Żyj długo i podle kmiocie".