Dlaczemu ostatnio piszę co drugi dzień ? Tego sam nie wiem.
W każdym razie radosną nowinę niosę, ta doba dla mnie się kończy ;).
Wreszcie zregeneruję nieco swoje osiemnastoletnie kości.
Poczuję znajomy kształt poduszki, na której położę swoją głowę.
Naprawię nieco swoją utraconą (po raz enty) wenę twórczą.
Być może odzyskam natchnienie, które to gdzieś zgubiłem.

Czyli innymi słowy ?
Koniec dnia bez weny, dnia bez snu, dnia bez natchnienia ;).

A może to taka oczywista oczywistość ?
Nie wiem, amen.

(ku wierzchołkowi nostalgii ?)